This album resembles the time when the sun sets and the city lights are bright in front of the dimming blue sky.
My last trip abroad before the pandemic could be characterized as one of my most inspirational ones. The images are sharp, the aesthetic is dreamlike and the frames exactly as I wanted them to be. The feeling of freedom and relaxation in Sofia is engraved into my memory, in contrast to my return; the first days of the pandemic and the need for masks outdoors even as I stepped my foot on the plane. This trip symbolizes a line between what most people say “before and after”, a space in-between time. A time right before the world stopped moving. Going to Sofia, we had already started to see the first cases of Covid in Italy, and returning we would face an entirely different reality. The difference in our lives that occurred in just those days is unbelievable.
I feel like this album resembles Polaroid Photography the most. Polaroids are similar to this trip, stuck in a moment in-between time, developing on their own, moving forward but always referring to the past and its memory. Photography itself plays with time, it makes fun of it pretending to be its savior. That’s exactly like our lives since February 2019, we stand still trying to save our time, desperately searching for teardrops of what “used to be” – I am not sure we succeeded yet. The thing is, photography can always be used as a bridge to the past, even if all planes on earth stopped moving. Polaroids are the most effective in doing so, in my opinion, more than any other photographic medium.
Αυτό το άλμπουμ μου θυμίζει αφάνταστα την ώρα που ο ήλιος δύει και όλη η πόλη καλύπτεται με το σκούρο μπλε χρώμα του ουρανού πίσω από τα αναμμένα φώτα των δρόμων.
Το τελευταίο μου ταξίδι στο εξωτερικό πριν την πανδημία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα από τα πιο δημιουργικά μου. Οι εικόνες που έγιναν είναι γεμάτες ευκρίνεια, έχουν μια ονειρική αίσθηση και το κάδρο είναι ακριβώς όπως το ήθελα. Το συναίσθημα της ελευθερίας και της ηρεμίας που ένιωθα στη Σόφια έχει χαραχτεί στην μνήμη μου, όντας σε πλήρη αντίθεση με την επιστροφή μου στην Αθήνα – οι πρώτες μέρες της πανδημίας και η ανάγκη για μάσκες μας χτύπησαν την πόρτα από την πρώτη στιγμή της επιστροφής. Αυτό το ταξίδι συμβολίζει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο “πριν και το μετά”, ένα κενό χρόνου. Ένα μικρό χρονικό διάστημα ακριβώς πριν ο κόσμος παύσει να κινείται. Πηγαίνοντας στη Σόφια είχαμε ήδη ακούσει τα πρώτα κρούσματα κορονοϊού στην Ιταλία και επιστρέφοντας αντιμετωπίσαμε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Οι αλλαγές που έλαβαν χώρα στις ζωές μας μέσα σε μόλις λίγες μέρες ήταν απίστευτες.
Αυτό το άλμπουμ θυμίζει περισσότερο από κάθε άλλο τις φωτογραφίες Polaroid στην ολότητα τους. Οι Instant εικόνες μου θυμίζουν έντονα αυτό το ταξίδι – είναι πάντα κολλημένες σε έναν ενδιάμεσο χρόνο, εμφανίζονται μαγικά και πάντα αναφέρονται σε ένα παρελθόν και την μνήμη που έχει αφήσει. Η φωτογραφία η ίδια, παίζει με τον χρόνο υποκρινούμενη ότι μπορεί να τον γλυτώσει από το θάνατο. Τα ίδια θα μπορούσαν να ειπωθούν και για τις ζωές μας έπειτα από τον Φεβρουάριο του 2019, στεκόμαστε ακίνητοι προσπαθώντας να σώσουμε το χρόνο μας, ψάχνοντας μανιωδώς για λίγες σταγόνες αυτού “που κάποτε ήταν”. Το θετικό είναι ότι η φωτογραφία μπορεί πάντα να χρησιμοποιηθεί σαν γέφυρα στο παρελθόν, ακόμα και αν όλα τα αεροπλάνα της γης σταματήσουν να κινούνται. Οι Polaroid καταφέρνουν ίσως καλύτερα από κάθε άλλο φωτογραφικό μέσο να πετύχουν αυτό το σκοπό.